دعا براى روحانى ماندن

 

شیخ عبدالکریم خوئینى زنجانى(ره) دارای ویژگی های خاص اخلاقی و عرفانی بوده است که برای نمونه به برخی از انها اشاره می شود:

اخلاص

از جمله خصلت های زیبا و نیکوی  آن عالم ربانی و عالم عامل به تمام معنا اخلاص بود. آقا هاشم آل اسحق در باره شیخ عبدالکریم خوئینى زنجانى(ره) مى‏گوید:

یادم مى‏آید در زمستان یکى از سالها طلبه سعد آبادى بر اثر استنشاق دود زغال در فیضیه فوت کرده بود. تشییع جنازه آن طلبه در حرم بود. مرحوم آیت اللّه آقا سید احمد زنجانى که علاقه خاصى به پدرم داشتند و همیشه احترام زیادى به او قایل بودند او را به اصرار به جلو کشیدند تا نماز میّت بخواند 

 من که در صفهاى عقب بودم سر و صدا افتاد که ایشان کیست. بعد افرادى که او را مى‏شناختند گفتند که فلانى است و از شاگردان مرحوم آخوند خراسانى. این جریان تمام شد و ما که در محله ابرقو کوچه زینال فعلى مى‏نشستیم سه چهار برادر به همراه پدرمان جهت فاتحه به قبرستان نو آمدیم به پل آهنچى رسیده بودیم که پدرمان برگشتند.

 آقا شیخ محمد گفتند: آقا چیزى نمانده الان مى‏رسیم. گفت: « نه دیگر، هر چه قدر کردم نتوانستم نیتم را خالص کنم. الان مى‏رویم آنجا باز آقا سید احمد به ما احترام مى‏کنند و آقا بفرمایید مى‏گویند و مسئله قاتى مى‏شود.» برگشتند و ما هر چه کردیم گوش نداد.

 از همانجا همگى برگشتیم و با پاى پیاده که ایشان جوراب هم نداشت راه خانه را در پیش گرفتیم.

دعا براى روحانى ماندن

یک وقتى مرا خواستند و فرمودند: تو که الحمد اللّه طلبه شده‏اى دعایى را به تو یاد مى‏دهم که انشاء اللّه همیشه بعد از نمازها بخوانى و روحانى بمانى و به درد دین بخورى. آن دعا این بود:

« سبحان من لا یعتدى على اهل مملکته، سبحان من لا یأخذ اهل الارض بالوان العذاب، سبحان الرئوف الرحیم، اللهم اجعل لى فى قلبى نورا و بصرا و فهما و علما انّک على کل شى‏ء قدیر.» مى‏گفت که این دعا را مرحوم پدرم به من یاد داده است.

اهتمام به نماز شب

ایشان تا آنجایى که یاد ما مى‏آید نماز شب را اقامه مى‏نمودند. یک وقت خاص و منظم به نماز شب گذاشته بود. درست یک ساعت به اذان صبح مانده به نماز مى‏ایستادند و نوافل شب را به نماز صبح پیوند مى‏دادند.

پرهیز از شهرت

درنزدیکی هاى ما یزدى‏ها مسجدى ساخته بودند، به کرّات از آن مرحوم درخواست کردند که برود در آنجا امام جماعت بشود قبول نکرد و مى‏فرمود: الحمداللّه در قم عالم زیاد است. لذا نماز جماعت کوچکى در خانه خود بر پا مى‏داشتند و خانوداه خود که آن روزها به بیست و چند نفرى مى‏رسیدند و عده‏اى از همسایه‏ها و رهگذران به ایشان اقتدا مى‏کردند.

تقیّد به زیارت کریمه اهل بیت

ایشان علاقه زیادى به حضرت معصومه سلام الله علیها داشتند و برنامه خاصى براى زیارت گذاشته بودند که جزو برنامه زندگانى شان شده بود. حداقل در هفته چند بار به زیارت مشرف مى‏شدند و از نزدیک به آن آستان ابراز ارادت مى‏کردند.

احترام به علماى دین و پرهیز از حسادت

مرحوم آقا میرزا باقر زنجانى نقل مى‏کردند که من صبح روز عیدى به دیدن ایشان رفتم که دیدم کرکى به تن کرده‏اند و آماده هستند که بیرون بیایند.

تبریک گفتم و بعد پرسیدم. آقا کجا تشریف مى‏برید؟ فرمودند: این آقا شیخ حسین، روحانى رسمى شهر است، احترام او واجب و به نفع دین است، تا مردم نیامده‏اند برویم آنجا که مردم هم به آنجا بیایند.

رفتیم خانه آقا شیخ حسین دیدیم که او هم خودش را آماده ساخته است تا به منزل آقا شیخ عبدالکریم بیاید. تا همدیگر را دیدند شیخ حسین گله کرد و با شوخى گفت: خیلى زرنگى، من فکر مى‏کردم الان تو خواب هستى!

شخصیت دادن به بچه‏ها

ما هر کداممان که به سن تکلیف مى‏رسیدیم صدایمان مى‏کرد و مى‏گفت: از امروز دیگر الحمدللّه شما به سن تمیز و تکلیف رسیده‏اید. دیگر خودتان باید مواظب خودتان باشید. بعد با چشمان اشک آلود رو به آسمان مى‏کردند و دعاى عاقبت بخیرى برای ما مى‏خواندند.

 عشق به امام حسین علیه السلام 

 ایشان خصوصیت بارزى که داشتند عشق و علاقه زیاد به امام حسین (ع)بود، همیشه در آخر منبرهایش با صداى خوبى که داشت روضه مى‏خواند و به زیارت عاشورا اهمیت زیادى قایل بود. البته در روزهاى ماه رمضان روضه نمى‏خواند و علتش آن بود که مى‏گفت: مى‏ترسم دروغى چیزى در روضه باشد و موجب بطلان روزه بگردد.

منابع:

کتاب علماء نامدار زنجان.

کتاب نقباء البشر.

کتاب ستارگان حرم.